ROZDZIAŁ I

WITAM PO RAZ KOLEJNY!! :3 Zapraszam na nowego, skokowego bloga :D Tak, wiem jest ich za dużo, a ja mimo, że nie umiem pisać to i tak to robię, ale cóż, muszę gdzieś przelewać swoją bujną wyobraźnię :D Zapraszam do czytania i komentowania ♥

- Tom, puść go! – Krzyknęłam do kolegi, gdy ten trzymał drugiego, krępując jego ruchy.

                        - Boże, z Wami gorzej niż z dziećmi! – Warknęła pod nosem Żaneta do chłopców, którzy faktycznie zachowywali się jak dzieci.

                        - Oj przestań, przecież to tylko zabawa. – Zwrócił uwagę Velta.

                        - Tylko, że te Wasze zabawy są tak chore, że to się w pale nie mieści! – Krzyczała ciągle wkurzona przyjaciółka.

Kiedy ona uspokajała swojego chłopaka Toma i Fannemela, ja siedząc z Andreasem patrzyłam jak oni wrzucali siebie nawzajem w świeżo usypane zaspy. Komicznie to wyglądało, ale trochę też było denerwujące zwłaszcza, że śnieg który rozrzucali leciał często w naszą stronę.

Po chwili Żaneta nie wytrzymała i pociągnęła Toma za ciemno-blond włosy, a chłopak tylko cicho pisnął z bólu. Nikt, a zwłaszcza Tom nie spodziewaliśmy się tego, że jej reakcja będzie aż tak gwałtowna.

                   - Tom ogarnij się w końcu!

                   - Kochanie wyluzuj. – Poprosił i próbował ją pocałować, ale ta stawiała opór. – O co Ci chodzi?

                   - Dorośnij w końcu! – Syknęła Żaneta i wyrwała się z jego uścisku.

Nagle zapadła cisza. Żaneta na ogół była spokojną osobą, która uwielbiała gdy Tom doprowadzał ją do śmiechu, mówiła, że kocha „swojego dużego dzieciaka”, a teraz o mało co nie wyrwała mu włosów ze złości. Widzieliśmy tylko szał w jej ruchach , które skierowała w stronę pobliskiej restauracji, a Tom stał jak wryty i chyba sam do końca nie wiedział co ma zrobić.

                   - Na co Ty jeszcze czekasz?! Biegnij za nią! – Powiedział podniesionym tonem Bardal i pchnął młodszego kolegę, tak by zmusić go do biegu.

Blondyn posłuchał starszego kolegi i pobiegł za swoją dziewczyną. Zaczęłam się śmiać, bo takie sytuacje zawsze doprowadzały mnie do wysokiego rozbawienia. To było zabawne i tandetne za razem. Ja zostałam z chłopakami sama. Nie byłam skrępowana, bo dużo czasu z spędzałam z nimi. Lubiłam ich towarzystwo, każdego dnia poznawałam ich coraz lepiej mimo, że znam ich już bardzo długo.

                   - Co dzisiaj robisz? – Zapytał Andreas poprawiając brązowe włosy, które wystawały mu spod czarnej opaski.

                   - Mam zamiar iść na basen, jak chcesz, możesz iść ze mną. – Zaproponowałam koledze.

Andreas uśmiechnął się i kiwną głową na znak zgody.

Odwróciliśmy twarze w swoje strony w tym samym czasie. Oczy Andreasa przybrały nieziemsko niebieski kolor. Jego spojrzenie było powalająco onieśmielające. Andreas nie wyglądał na typowego Norwega. Miał krótkie, brązowe włosy, do tego niebieskie oczy i ten uśmiech. Spędzałam z nim naprawdę dużo czasu. Więcej niż z resztą. Poznałam go bardzo dobrze. Mimo, że często przedstawiano go jako bardzo nieśmiałego chłopaka, to kiedy już się otworzył, był nie do podrobienia. Świetnie się dogadywaliśmy mimo, że było między nami 8 lat różnicy. Wszyscy byli ode mnie starsi, nawet Żaneta. Między nami akurat były 2 lata.

Żanetę poznałam prze Internet, dokładnie Twittera. Pasja, czyli skoki zbliżyły nas do tego stopnia, że namówiłam rodziców by puścili mnie na Letnie Grand Prix do Wisły, gdzie miałam bawić się z Żanetą. Udało się, a kiedy byłyśmy w jednej z tamtejszych knajp, poznałyśmy wielu skoczków, w tym Norwegów i gdyby nie to, że Tomowi spodobała się Żaneta, to pewnie nie przebywałabym teraz z chłopakami.

Kiedy tak myślałam o tym wszystkim, nie zwróciłam uwagi kiedy Tom i Żaneta byli z nami. Tyle, że atmosfera nagle się zmieniła, a ja oczywiście nie byłam w temacie.

                   - Ej, co się stało? – Zapytałam patrząc na każdą osobę po kolei.

                   - Jestem w ciąży. – Powiedziała cicho Żaneta.

Mało brakowało, a spadłabym z zaśnieżonego murku na którym siedziałam. Myślałam, że się przesłyszałam, dlatego powtórzyłam pytanie, ale w odpowiedzi usłyszałam to samo. Patrzyłam raz na nią, raz na bladego chyba ze strachu Toma i wybuchłam niepohamowanym śmiechem.

                   - Nie wierzę! Normalnie nie wierzę! – Podsumowałam i podeszłam do Toma. – No chłopaku, musisz bardzo szybko dorosnąć. – Oparłam dłoń na jego ramieniu i śmiałam się nadal.

                        - Bardzo kurwa zabawne. – Warknął wściekle.

                        - Dla mnie bardzo.

                        - Marcelina weź się w końcu zamknij! – Krzyknęła do mnie Żaneta.

                        - No dobra. – Odpowiedziałam niezadowolona, ale uśmiechnięta. – Ale to jest śmieszne.

                        - Niby co w tym śmiesznego? – Zapytał Tom, obejmując smutną Żanetę.

W tamtej chwili zrozumiałam, że moja dziecinna reakcja zabolała przyjaciółkę. Zrobiło mi się mega głupio, więc podeszłam do niej i przytuliłam ją w ramach przeprosin. Żaneta zaczęła płakać. W sumie rozumiałam ją, bo miała zaledwie 19 lat, za 5 miesięcy maturę, a tu się okazuje, że jest w ciąży. Niby z chłopakiem, którego bardzo kocha, ale to było zdecydowanie za wcześnie.

                        - Żaneta będzie dobrze. – Pocieszałam ją, mimo że to nie było moją mocną stroną.

Nie spojrzała na mnie, tylko odwróciła się i wtuliła w Toma. Opuściłam głowę, założyłam słuchawki i poszłam w stronę hotelu, zostawiając ich wszystkich samych.

„Boże, jaka ona jest tępa!” syknęłam w myślach i zaczęłam biec. Musiałam się jakoś odprężyć, mimo tego że nie lubiłam, a przede wszystkim nie mogłam biegać. W słuchawkach leciało Fall Out Boy i piosenka, którą zaraziła mnie Żaneta. Wpadłam w taki jakby trans i nie zwracałam na nikogo i na nic uwagi, do czasu gdy ktoś nie szarpnął mnie za ramie. Momentalnie zacisnęłam pięść, odwróciłam się i zobaczyłam Stjernena. Był trochę zmęczony, bo chyba za mną biegł, jednak ciągle był uśmiechnięty. Odwzajemniałam to i czekałam, aż złapie oddech. Zdjęłam słuchawki, jednak wciąż było słychać muzykę. Bardzo głośno i wyraźnie było słychać jak Patrick śpiewa „I’m light ’em up”. Andreas podszedł do mnie bliżej i niespodziewanie złapał za zmarzniętą dłoń. Nie cofnęłam jej, chociaż nie ukrywam, że to był bardzo zaskakujący gest.

                   - Dlaczego uciekłaś?

                   - Nie chciałam tam dłużej siedzieć. Wiem, że to zabrzmi arogancko, ale mam za dobry humor i nie chcę go sobie psuć przez to, że moja przyjaciółka to idiotka i nie wie co to prezerwatywa. – Odpowiedział i podeszłam do niego bliżej. – A ty dlaczego za mną biegłeś?

                   - Tak jakoś. – Odpowiedział z uśmiechem i objął mnie z tyłu, kładąc dłoń z lewej strony moich żeber. – Nasze wyjście na basen jest nadal aktualne?

                   - Oczywiście, więc nie stójmy tutaj i chodźmy.

Ja miałam strój na sobie więc do hotelu musiałam podejść tylko po ręcznik. Umówiłam się z Andreasem przed wejściem na basen.

Po jakimś czasie stałam już na zewnątrz i czekałam na przyjaciela. Cały czas mijali mnie ludzie starzy, młodzi, duzi, mali, chorzy, niepełnosprawni i zdrowi. Każdy w nich był inny. Na zewnątrz było zimno, temperatura na minusie, a wokół mnóstwo śniegu. Powietrze było zimne i suche, więc bardzo źle się oddychało, a na dodatek Andreas się nie zjawiał. Zaczęłam się obawiać, że mnie wystawił, więc nerwowo zaczęłam rozglądać się dookoła.

Na dosłownie chwilę odwróciłam się w stronę drzwi i niespodziewanie ktoś zakrył mi oczy. Wiedziałam, że to Andreas, więc położyłam dłonie na jego i zdjęłam je z oczu.

                   - Przepraszam, że musiałaś tyle czekać, ale Alex nas zatrzymał. – Tłumaczył się chłopak i otworzył mi drzwi.

                   - Nic się nie stało. – Odpowiedziałam i ruszyłam w stronę kasy.

                   - Dziękuję, że zaproponowałaś mi to wyjście.

                   - Nie dziękuj.

Z uśmiechem poszliśmy do szatni, by móc się przygotować do kąpieli.

Kiedy już znaleźliśmy się na kąpielisku, nie wiedziałam na czym mam skupić swoją uwagę. Czy na pięknym wnętrzu kąpieliska, czy może na tych wszystkich ciałach. Wodziłam wzrokiem na prawo i lewo, aż w końcu podszedł do mnie Andreas. Już nie musiałam rozglądać się dookoła, bo swoją uwagę skupiłam na nim i jego ciele. Było po prostu boskie. Nie był ani zbyt napakowany, ani za chudy. Idealny. Mimo, że wokół był ogrom chłopców i mężczyzn z „kaloryferkami” to nie spuszczałam wzroku z mojego towarzysza.

                   - Ślicznie wyglądasz. – Powiedział cicho i przytulił mnie.

                   - Dziękuję. – Odparłam zawstydzona, bo jeszcze takiego czegoś od niego nie usłyszałam.

Jako, że jestem dziewczyną to tradycyjnie w tamtym momencie zaczęłam w myślach wmawiać sobie, że jak on może tak mówić skoro jestem ohydna, gruba, a tym białym, jednoczęściowym stroju wyglądałam  jak baleron zawinięty w folię spożywczą. Potrząsnęłam głową i usiadłam na brzegu basenu, w którym już pływał Andreas. On był po prostu fantastyczny.

                   - No chodź do mnie! – Wołał przyjaciel podpływając do mnie.

                   - Może zaraz.

                   - Nie zaraz, tylko natychmiast! – Oznajmił i pociągnął mnie gwałtownie do wody.

Z piskiem wpadłam do basenu, a Andreas z uśmiechem starał się mnie uspokoić, bo nałykałam się chlorowanej wody. Miałam ochotę go rozszarpać, ale nie umiałam być na niego zła.

Poczułam się jak Lana w teledysku do „Blue Jeans”. Miałam podobny strój jak ona, Andreas tuliła mnie do siebie, patrzył w oczy, a ja nie mogłam i nie potrafiłam mu się opierać. Wręcz przeciwnie. Zbliżyłam się do niego, ramiona położyłam na jego karku i nie wiedzieć kiedy nasze usta połączyły się w nierozerwalnej więzi. To było jak balsam dla duszy, Andreas był delikatny, spontaniczny. Dotykał mnie, tulił do siebie, a ja chyba się w nim zakochiwałam, mimo, że zawsze był dla mnie tylko przyjacielem. Wtedy już stał się kimś więcej.

Kiedy przestaliśmy, on patrzył na mnie, a ja na ludzi którzy stali za plecami Andreasa. Ich miny były po prostu fantastyczne. Przytuliłam się do niego bardziej, a on położył dłonie na mojej niezbyt zgrabnej talii.

                   - Przepraszam, ale ja się w Tobie zakochałem. – Wyszeptał mi do ucha.

                   - Nie przepraszaj. – Powiedziałam i popatrzyłam w jego niebieskie oczy. – Nie przepraszaj i nie przestawaj tego robić. – Poprosiłam i po raz kolejny pocałowaliśmy się.

Do godziny 19 byliśmy na basenach. W ciągu 3 godzin Andreas zmienił moje życie i czułam, że przez bardzo długi czas będzie jego częścią. W drodze powrotnej do hotelu Andreas opowiedział mi bardzo zaskakującą rzecz.

                   - To już trwa dosyć długo, jak się nie mylę, to od 3 miesięcy. Wtedy w Wiśle, kiedy Tom zaczął podrywać Żanetę, ja poczułem, że Ty jesteś dziewczyną, której potrzebuję. Możesz się śmiać, ale tak jest. Jesteś cudowną dziewczyną, mimo, że młodszą ode mnie. Nie wiem dlaczego nie powiedziałem Ci o tym wszystkim wcześniej, ale może dlatego, że się bałem. Tego, że mnie wyśmiejesz, bo wokół Ciebie zawsze kręci się tylu chłopaków. Hvala, ten Wellinger, ostatnio widziałem jak Colloredo i Kraft na Ciebie patrzyli. Miałem wrażenie, że jednak w nich widzisz potencjalnych partnerów, ale cieszę się, że jednak tak nie jest. Nie darował bym sobie, gdyby to na przykład Wellinger mógł patrzeć na Twój cudowny uśmiech, albo Kraft miałby możliwość czucia zapachu Twoich perfum. Dziękuję Ci, za to, że jesteś, że dajesz mi szansę. Obiecuję, że dam CI tyle szczęścia ile będziesz potrzebowała. Sprawię, że będziesz najszczęśliwszą dziewczyną na świecie. – Wyznał i pocałował mnie.

Zaczęłam płakać, bo nigdy, żaden chłopak nie wyznał mi swoich w tak piękny sposób. Uśmiechałam się przez łzy i bez słowa przytuliłam się do niego jeszcze mocniej. W takie sposób razem z Andreasem weszliśmy do hotelu w którym przebywałam z Żanetą. Ludzie patrzyli na nas z zaskoczeniem, ale ja i Andreas nie skupialiśmy się na nich, tylko na sobie. Mimo, że spędziłam z nim tyle czasu, bardzo ciężko mi było się z nim rozstać.

                   - Widzimy się jutro? – Zapytałam i stanęłam na palcach by móc być bliżej jego ust.

                   - Jutro mam trening od rana, ale postaram się znaleźć dla Ciebie czas. – Powiedział i uniósł mnie w górę.

Zaczęłam się śmiać i całować z moim nowym chłopakiem. Moje marzenia spełniały się, a ja czułam, że teraz moje życie będzie o niebo lepsze.

Kiedy Andreas mnie puścił i przytulił na pożegnanie, zobaczyłam stojących za nim Żanetę i Toma. Już czułam, że Żaneta będzie chciała wiedzieć wszystko. Otwierałam drzwi i czekałam na Żanetę, która po pożegnaniu z Tomem podeszła do mnie. Doprowadziłam się trochę do porządku i usiadłam obok Żanety. Panowała między nami cisza. Bałam się odezwać.

                   - Przepraszam. – Odezwałam się mimo wszystko. – Za moją reakcję.

                   - Nic się nie stało. – Powiedziała cicho i zaplotła dłonie na brzuchu.

Dziwnie mi się na nią patrzyło, bo strach w jej oczach był niesamowicie silny.

                        - Kiedy masz zamiar im powiedzieć?

                        - Nie wiem. Ja się tak cholernie boję, że nawet sobie nie wyobrażasz. – Zaczęłam płakać, po tym wyznaniu, którego szczerze mówiąc się spodziewałam. – Marcelina, pomóż mi.

Patrzyłam jak łzy spływają jej po policzku, a … oczy przybrały szklistą powłokę. Prośba o pomoc była już aktem bezsilności, ale jako jej przyjaciółka byłam zobowiązana to zrobić.

Kiedy Żaneta brała prysznic, ja leżałam już w łóżku i myślałam jak jej pomóc, ale moje starania przerwał dźwięk smsa. To Andreas. Na mojej twarzy mimowolnie pojawił się uśmiech. „dziękuję za dzisiejszy dzień. Kocham Cię, kolorowych snów <3”. Uśmiechnęłam się po raz ostatni tego dnia.